Abeltasman trip:D en Grumpy in het hostel

Lieve Allemaal,

Nelson, in deze stad zitten we nu al een paar dagen, en is de leukste stad tot nu toe, vol levendigheid, en blijkt de grootste havenstad van Australie te zijn. We zitten nu in een nieuw hostel, en moeten daar blijven tot en met dinsdag. En het is ook echt een moeten want alles is vreselijk aan dit nieuwe hostel. De chagrijnige oude Grumpy die dit hostel beheert om mee te beginnen, die alleen maar gromt en chagrijnig is. Daarbij komt zijn zoon die gek van ons wordt omdat we steeds niet snappen hoe de videorecorder werkt (het is ook echt een gek ding) en omdat we tot 2 keer aan toe een droger aanzagen voor een wasmachine (onze wasmachine thuis zag er precies zo uit!) en in totaal 5.5 uur bezig waren met onze was, die alle stinkkleren bevatte van de Abel Tasmantrek, en die als resultaat nog niet helemaal schoon en droog was, na al die tijd. Verder hangt hier een sfeer van doodsheid, een sterke wietlucht en vindt hier steeds een kijkshow plaats als Char en ik langslopen, en we aangestaard worden door buitenlandse hielenlikkers met ogen die je overal volgen en waarvoor je steeds hard wilt weglopen. Maar gelukkig hebben we elkaar, anders sterf je hier weg van ellende en vieze geuren.
Wat is dit hostel een verschil met Abel Tasman! Char en ik zijn gister teruggekomen van een 3 daagse tocht door het National Park met de prachtige natuur met een heerlijke frisse lucht en een geur van groenheid die ik nog nooit ergens ben tegengekomen. De eerste dag gingen we kajakken. Was echt heel vet. Op het strand lag een dooie jonge haai, en de vrouw van het kajakken zei dat zijn moeder ergens in de zee zwom (dus we besloten maar niet ergens in t water te gaan springen). We hebben gevaard naar t Island Adele die vol zat met piepende vogels en waar de zeehonden langs de kusten lagen en hebben daar gepicknicked.
In de avond gingen we weer op t vasteland wild kamperen in de natuur, en met andere mensen om een kampvuur zitten: twee jongens/mannen, waarvan 1 Nieuw-zeelander, en 1 Amerikaan, en een ouder stel van de UK. De NZ-er ging ons enge verhalen vertellen bij t kampvuur (die echt eng waren) en nam ons daarna mee naar een onbekende kleine grot bij t strand. Het was pikkedonker en we zagen geen hand voor ogen. De grot was nauw en we moesten bukken om bij een grotere ruimte te komen. Het was heel stil en koud. Het was heel bijzonder en had nog nooit zoiets gezien: de wanden waren belicht met talloze miniscuul kleine lichtjes van Glowwormen, tot meters bovenaan de grot. Echt een heel mooi gezicht. Daarna nam hij ons mee naar een andere grot, die nog nauwer was dan de vorige. Hij waarschuwde ons al voor grote insecten, maar daar ben ik niet bang voor. In deze grot, waar we echt moesten hurken, zagen we ook glowwormen, maar toen we t licht aandeden zagen we dat de wanden bezaaid waren met gigantisch grote sprinkhaanachtige insecten, van ongeveer 10 cm lang (met poot en voelspriet en al). Overal liepen ze om ons heen. We plaagden Char met dat ze op haar hoofd zaten en ik heb er nog 1 over mijn hand laten lopen.
Daarna ijskoud wildkamperen in ons kleine tentje, en volgende dag 's morgens om 6 uur heel hard warm joggen om weer warm te worden.
Die dag gingen we trekken met onze backpack, die gigantisch zwaar was (met tentje, matras, slaapzak, liters water, eten enzo), en hebben we totaal 5 uur gelopen, berg op, berg af. Abel Tasman is echt prachtig! Was wel erg zwaar, maar het uitzicht over de zee over de bossen doet alles goed. Daarna hebben we, aangekomen bij t volgende punt, heerlijk gedouchet in het heldere, koude en diepzoute water van de zee. De 3e dag was een ramp op het strand. Charlotte en ik werden aangevallen door talloze zandvliegen, en ze bleken mij nog 100 lekkerder te vinden dan Char want ik heb totaal nu 61 muggenbulten (en ik word helemaal gek want ik krap mijn armen, benen, voeten handen, rug buik steeds open, en ik weet dat ik niet moet krabben maar ik kan het niet stoppen! Het jeukt gewoon te erg!) En Char heeft er daarentegen maar een paar. Gelukkig werden we snel opgehaald door de watertaxi die ons bracht naar t beginplaatsje en was ik gered.
Hoe erg we ook naar schone kleren, douche, en groente verlangd hadden (want 3 dagen lang aten we alleen brood, kaas en mueslirepen), nu verlangen we weer naar t mooie Abel Tasman, nu we weer in dit dooie hostel zijn. Onze bankpas wordt maandag hier naar toegestuurd dus tot dan moeten we hier blijven.

Nu even terug naar Kaikoura, afgelopen zaterdag. Toen we daar waren hebben we nog een grote wandeling gemaakt, ieder apart want we waren elkaar kwijtgeraakt. Ik heb t pad genegeerd en ben over de rotsen langs de kust gaan lopen. Opeens struikelde ik bijna over een, wat ik dacht dat een rotsblok was, maar toen ik me omdraaide schrok ik me dood. Daar voor mijn neus lag een gigantische zeehond van bijna 2m. (ik word nu trouwens gestoord door een hielenlikker uit India die indruk probeert te maken en vraagt wat ik zit te schrijven. Ik laat Char maar met hem praten (arme Char die alleen gelaten wordt). Hij blijft maar praten en zijn lach opzetten, en ik moet me voorstellen. Hij zegt dat Jennifer een Indiaanse naam is. Is ie gek ofzo? Mijn naam kan niet Engelser. En nu begint ook Grumpy te grommen tegen de videorecorder. Wat een gezelligheid hier)
Oke weer terug naar Kaikoura. Kilometers alleen gelopoen langs de kust, zonder een leven wezen (behalve seals) tegen te komen op de kust. totdat het bijna donker werd, en ik niet meer verder kon omdat er teveel zeehonden waren die mij de weg versperde en me er niet langslieten. Ik mocht ze niet aaien van ze trouwens, vonden ze niet zo leuk. Na 6 uur wandeling vonden Char en ik elkaar eindeijk terug in het hostel, helemaal blij omdat we zo ongerust waren over elkaar. Arme Char bleek gigantisch verdwaald te zijn..

De plannen waren gewijzigd in Kaikoura. Op de boerderij waar we heen wilden, konden we pas een week later terecht en daar wilden we niet op wachten. Dus besloten we verder te trekken naar Nelson. Maandag als de work & income bedrijven weer open zijn gaan we kijken of we werk kunnen vinden als fruitplukker, aangezien er nu heel veel appels rijp zijn om geplukt te worden.
Vandaag hebben we lekker gewinkeld en hebben we allebei een hele warme Indiaanse trui gekocht, want we gaan hier de winter in. En hebben we de allerlekkerste chocolademelk gedronken bij de chocolademelkman in het kraampje op de hoek.
We maken er nog wel wat leuks van in het hostel! Vanavond gaan we voor de eerste keer uit, kijken of dat hier ook leuk is.

Veel liefs!